Elektromagnetyczna natura siły ciężkości

Następujący wzór przedstawia nową zależność (wzór nr. 1), z której można obliczyć siłę grawitacji, ale tylko na Ziemi, gdzie R jest mniejsze od średnicy Ziemi (Nie uwzględniłem ciśnienia światła na skałdniki atomu.):

wzór nr 1.

        i:

F - siła oddziaływania grawitacyjnego w [N]
R - odległość pomiędzy ciałami ( w znaczeniu dotychczasowych teorii
    oddziaływań grawitacyjnych lub elektromagnetycznych) w metrach
r_e - klasyczny promień elektronu w metrach
I₀ - gęstość energetyczna promieniowania elektromagnetycznego w [J / m³]
   ( jeśli obliczenia dotyczą siły grawitacji pomiędzy dwoma ciałami
    na Ziemi to I₀ wyraża tą wielkość w okolicy Ziemi, która wynosi 4,58 10 ^-6 [N / m²] )
N₁ - liczba centrów rozpraszających fale elektromagnetyczne w pierwszym obiekcie.
N₂ - liczba centrów rozpraszających fale elektromagnetyczne w drugim obiekcie.
k - współczynnik proporcjonalności (stała oddziaływania elektrycznego równa 9 10⁹ [N m ²/ C²])
e - wartość ładunku elementarnego równa 1,9 10^-19 C
m_e - masa elektronu równa 9,1 10^-31[kg]
c - predkość światła w prożni w [m/s]
ε₀ - przenikalność elektryczna próżni równa 8,89 10^-12[C² / N m ²]

Moją elektromagnetyczną teorię siły grawitacji można, przypuszczam, łatwiej uogólnić do jednolitej teorii wszystkich rodzajów oddziaływań we Wszechświecie. Nazwałem ją „elektromagnetyczną teorią siły grawitacji”, ponieważ wartość tego poniższego wyrażenia, występującego w równaniu na siłę grawitacji - 2 x (promień elektromagnetyczny elektronu do kwadratu) - 2 (r_e)² przedstawia wartość przekroju czynnego dla całkowicie niespójnego rozpraszania fal elektromagnetycznych na cząstce elementarnej lub jądrze atomu. Wielkość I₀ jest gęstością fal elektromagnetycznych. Na podstawie powyższego, nie mam żadnych wątpliwości, że siła grawitacji jest wynikiem oddziaływania fal elektromagnetycznych z materią. Pod „stałe fizyczne” podałem wartości wybranych stałych fizycznych, które użyłem do obliczeń.
20.07.2017
Wzór nr.1 pozwolił mi, po tym jak zapoznałem się z teorią o „quantinos” (w języku niemieckim) Steffena Kühna, na przedstawienie sił grawitacji w formie napisanej poniżej (wzór nr. 0). Podobnie jak i on zakładam, że źródło światła jakim jest np. Słońce ma wpływ na ciała je otaczające tylko poprzez ilość wysłanych fotonów w kierunku tego ciała. Tak więc siła, która działa na ciała, nie jest bezpośrednio zależna od źródła światła jakim jest Słońce, ale zależy od gęstości energii promieniowania docierającego do tych ciał jak i od ilości cząstek rozpraszających z których zbudowane są te ciała i od prawdopodobieństwa czyli od przekroju czynnego z jakim rozpraszane jest to promieniowanie powodując powstawanie tej siły w kierunku jego źródła. Przedstawiłem to poniżej przy pomocy wzorzu nr. 0.

Wzór nr. 0

Tutaj znacza:
σ - przekrój czynny na rozpraszanie dla danej planty w m²
I₀ - gęstość energii promieniowania w pobliżu tej planaty w N/m² lub w J/m³
N - liczbę cząstek z których składa się planeta i które mogą rozpraszać promieniowanie.

Aby sprawdzić ten wzór, obliczyłem nieznany mi przekrój czynny na rozpraszanie promieniowania dla wszystkich planet w naszym układzie słonecznym, przy czym porównałem w tym celu wyniki otrzymane przy pomocy znanego wzoru Newtona na siłę grawitacji.

Liczba nukleonów N dla planety o masie m wynosi:
N = m / u
Gdzie u jest atomową jednostka masy.
Io = So /c
Gdzie So jest stałą słoneczną a c jest prędkoscią światła

r - odległość Ziemi od Słońca
Tak otrzymana wartość przekroju czynnego sigma (σ) jest jednakowa dla wszystkich planet i wynosi:
σ = 2,16566 10^-24 m²
Wartość przekroju czynnego dla planet jest bliska wartości kwadratu Comtonowskiej długości fali obliczonej dla Elektronu, która wynosi:
λ_c = 2,4263102367 10^-12 m
i
λ_c² = 5,886981365 10^-24 m²
Z porównania wartości tych wielkości otrzymałem:
σ = λ_c² / 2,7183
Co pozwoliło mi na napisanie poniższego wzoru nr. 0.1:

Wzór nr. 0.1

Moja analiza tego równania prowadzi do poniższych spostrzeżeń
Jeżeli podstawię za N liczbę nukleonów z którch składa się materia jakiejś planety, to wzór (0.1) jest identyczny ze wzorem Newtona na siłę grawitacji, co wyraziłem przy pomocy operatora języka Java „===”.

Wprowadzłem tutaj liczbę Eulera e.
Długość fali Comptona dla Elektronu moża obliczyć z poniższego wzoru:

Powyższe równanie pozwaliło mi na napisanie tego wzoru w innej poniższej formie nr. 0.2, przy czym wprowadziłem do niego powszechnie znaną tzw. Stałą Słoneczną dla danej planety So (Stała Słoneczna)

Wzór nr. 0.2